Ακούς ή βλέπεις κάποιον να κρίνει κάποιον άλλον άνθρωπο ή κάποια κατάσταση… Πώς συμπεριφέρεσαι; Υπάρχουν φορές που δεν δίνεις σημασία και προσπερνάς αλλά υπάρχουν και εκείνες οι φορές που ξεκινάς να κρίνεις αυτόν τον άνθρωπο ή αυτό που δημιουργήθηκε εξαιτίας των πράξεων του…
Γιατί; Γιατί να το κάνεις αυτό; Κρίνεις αυτόν τον άνθρωπο για τις επιλογές του. Κρίνεις τη στάση του, τη συμπεριφορά του, τον τρόπο που σκέφτηκε, που ανέλαβε την δράση του, κρίνεις αυτά που είπε ή που δεν είπε… Και όλα αυτά με βάση τον άνθρωπο που εσύ είσαι αυτή τη στιγμή…
Ναι, σωστά… Αυτή τη στιγμή… Την επόμενη όμως στιγμή θα είσαι ένας άλλος άνθρωπος και πολύ πιθανό να έχεις αλλάξει. Οπότε η κριτική σου ενδεχομένως και να μην έχει βάση πια γιατί εσύ θα έχεις αλλάξει. Άρα δεν θα αντιπροσωπεύει αυτό που μέχρι χτες υποστήριζες. Και έτσι, ξεκινάς έναν άλλον κύκλο κριτικής βασιζόμενος αυτή τη φορά στα νέα σου δεδομένα… Αλλά και αυτό μπορεί να αλλάξει… Να το θυμάσαι αυτό…
Και σε ρωτώ… Κρίνεις κάποιον επειδή έκρινε κάποιον άλλον, νιώθοντας και υποστηρίζοντας ότι αφού το έκανε, αυτό σου δίνει το δικαίωμα να φερθείς το ίδιο. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η δικαιολογία σου για να αιτιολογήσεις τις πράξεις σου. Αλλά θυμώνεις όταν κάποιος ασκεί σε εσένα κριτική. Και ρωτώ. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι διαφέρεις από τον άνθρωπο που έκρινε αρχικά; Εσύ έχεις το δικαίωμα να τον κρίνεις, ενώ εκείνος δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει; Εσύ δικαιολογείς τις πράξεις σου, λόγω του παρελθόντος, λόγω των συγκυριών, των καταστάσεων… Επειδή γνωρίζεις εσένα… Εγώ είμαι αλλιώς, λες στον εαυτό σου. Όχι… Δεν είσαι αλλιώς γλυκό μου παιδί. Και την στιγμή που κάνεις την επιλογή και κρίνεις κάποιον ο οποίος είχε μόλις πριν λίγο κρίνει, σε κάνει ίδιο με αυτόν τον άνθρωπο και την συμπεριφορά του. Η οποία κατ’ εσέ είναι λάθος. Για να φέρεις την αλλαγή, χρειάζεται να μην κρίνεις. Ακόμα και σε εκείνη την περίπτωση που κάποιος ασκεί κριτική σε κάποιον άλλον, χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω και να μην κρίνεις… Έτσι κάνεις τη διαφορά…
Κάποιος κρίνει κάποιον και έρχεται ένας άλλος άνθρωπος να κρίνει αυτόν που έκρινε αρχικά… Αυτός που έκρινε αυτόν που έκρινε είναι σωστός, ενώ ο αρχικός κριτής είναι λάθος… Πόσο παράλογη σκέψη… Πόσο άκυρη… Βγες από αυτό… Βγες από την ανάγκη σου για κριτική και σταμάτα να ασκείς κριτική σε οποιονδήποτε άνθρωπο… Ή ακόμα και να δέχεσαι την κριτική των άλλων ανθρώπων… Αλλά αυτό, μπορεί να συμβεί μόνο στην περίπτωση που εσύ σπάσεις αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο… Δεν γίνεται ενώ ασκείς κριτική, να έχεις την απαίτηση από τους άλλους να μην το κάνουν σε εσένα…
Και μπορεί να σκεφτείς… Και ο άλλος; Γιατί να τον αφήσω να κρίνει εμένα ή οποιονδήποτε άλλον;
Εάν επιθυμείς ο κύκλος της κριτικής να σταματήσει, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι εφόσον αυτός ο άλλος άνθρωπος το επιθυμεί, να τον βοηθήσεις εξηγώντας και όχι κρίνοντας… Να τον οδηγήσεις σε μία ζωή, χωρίς κριτική και σύγκριση. Σταματώντας την κριτική και όχι υποστηρίζοντας την… Γιατί τη στιγμή που την επιλέγεις, της δίνεις δύναμη και λόγο να υπάρχει…
Κριτική και σύγκριση… Δύο έννοιες που καθορίζουν τη Zωή σας και πάνω στις οποίες έχετε δομήσει ολόκληρες τις κοινωνίες σας, αλλά εντελώς άκυρες… Ναι… Σωστά διάβασες… Είναι άκυρες… Γιατί την κριτική την ασκείς, με βάση εσένα, τα δικά σου πιστεύω, τις δικές σου εμπειρίες. Όταν όμως λάβεις υπόψιν σου ότι αυτός που κρίνεις είναι ένας άλλος άνθρωπος, με το δικό του συμβόλαιο ψυχής, με τις δικές του εμπειρίες, με τους δικούς του φόβους, με τα δικά του πιστεύω, τότε κάθε ανάγκη για κριτική εξανεμίζεται, όπως το νερό όταν το αγγίζουν οι αυγουστιάτικες ακτίνες του Ήλιου.
Γιατί ο άλλος είναι ο άλλος.
Είστε άνθρωποι, αλλά τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας. Βασικά, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Οπότε, κάθε κριτική δεν έχει βάση και υπόσταση.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο και η σύγκριση δεν υφίσταται.
Συγκρίνεις ποιον και γιατί; Και ως προς τι; Σε σχέση με ποιον άλλον άνθρωπο; Συγκρίνετε αδέρφια μεταξύ τους, συγκρίνετε γονείς, συγκρίνετε τον έναν φίλο με τον άλλον. Την μία δουλειά με την άλλη… Την μία σχέση με την άλλη… Πώς μπορείς να γίνει αυτό; Όταν τα δεδομένα, οι καταστάσεις και η χρονική στιγμή είναι διαφορετικά. Πώς γίνεται να συγκρίνετε ανόμοια πράγματα και διαφορετικούς ανθρώπους; Απλά δεν γίνεται! Ο κάθε ένας από εσάς είναι αυτός που είναι. Κάνει τις επιλογές του. Το ότι μπορεί κάποια του επιλογή να μην ήταν ευθυγραμμισμένη με την Αγάπη και να μην τον οδήγησε εκεί που επιθυμούσε, αυτός δεν είναι λόγος για κριτική και σύγκριση. Ίσα ίσα. Μπορεί να γίνει ο λόγος και το κίνητρο, για να επικοινωνήσεις μαζί του και να του δείξεις πως υπάρχει και εκείνος ο δρόμος χωρίς την κριτική και χωρίς την σύγκριση. Να του εξηγήσεις πως δεν υπάρχει λόγος να φέρεται έτσι και πως αυτή του η συμπεριφορά μόνο διχόνοια μπορεί να προκαλέσει. Γιατί το πιο πιθανό είναι κάποιος να θιχτεί, να θυμώσει, να νιώσει την ανάγκη να επιτεθεί και προβλήματα να δημιουργηθούν… Να του πεις πως υπάρχει και άλλη επιλογή. Πως αυτός ο άλλος δρόμος, οδηγεί στην Eλευθερία, στο Σεβασμό, στην Διακριτικότητα, στη Συμπόνοια, στην Κατανόηση, στη Στήριξη, στη Φροντίδα, στην Αγάπη…
Μην κρίνεις αυτόν που κρίνει. Μην κρίνεις αυτόν που κρίνει, λέγοντας και κατηγορώντας τον ότι ήταν λάθος που έκρινε. Γιατί γίνεσαι ίδιος με αυτό που κατηγορείς. Εν αντιθέτως, μίλα του και άπλωσε του το χέρι. Γίνε ο λόγος και η έμπνευση για να σταματήσει να κάνει αυτό που κάνει… Οδήγησε τον στο Φως. Εφόσον το επιθυμεί.
Αλλά εσύ, θα έχεις κάνει τη διαφορά και θα έχεις σταματήσει αυτό το άκυρο και χαμηλής δόνησης μοτίβο. Αυτό της κριτικής και της σύγκρισης.
Και από κριτής, θα έχεις γίνει ένας όμορφος και λαμπερός Δημιουργός, ελεύθερος, αέρινος έχοντας γλιτώσει τον εαυτό σου, από νεύρα, θυμό, τύψεις, ενοχές. Έχοντας χαράξει έναν δρόμο, τον οποίο όποιος τον ακολουθήσει θα μπορέσει να φτάσει στην Αλήθεια Του, την Ελευθερία, το Φως και την Αγάπη.
Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως
