Έχεις νιώσει μέσα σου την πεποίθηση που λέει “Δεν είμαι αρκετός; Ό,τι και να κάνω ποτέ δεν είναι αρκετό;”
Είναι μία πεποίθηση που οδηγεί στην αμφισβήτηση και μπορεί να κάνει κάθε όνειρο και επιθυμία να ξεθωριάσουν, την καρδιά να μαραζώσει, τον ονειροπόλο ταξιδευτή να ξεχάσει τον προορισμό του ενώ θέλει να ζήσει, να γευτεί, να απολαύσει…
Ας επιτρέψουμε στους Ουρανούς να μας καθοδηγήσουν σε ένα ταξίδι απελευθέρωσης από αυτή την πεποίθηση και τους φόβους που κουβαλάει μαζί της…
“- Αρκετά, σκέφτηκε… Για πόσο θα νιώθω ότι δεν είμαι αρκετή;
Και με αποφασιστικότητα κάθισε σε διαλογισμό καλώντας κοντά της τους Αρχαγγέλους της, την Ψυχή της, το Θεό…
Οδηγήστε με στην Ελευθερία, τους είπε, γιατί επιλογή μου είναι να εκδηλώνω χαρούμενα την Ψυχή που Είμαι, απολαμβάνοντας τις στιγμές μου και ζώντας με νόημα και σκοπό.
Και έμεινε στη σιωπή…
Δεν ξέρει πόση ώρα είχε περάσει όταν ένιωσε μαζί με τους Ουράνιους βοηθούς της, να βουτάει στα άδυτα της Ψυχής της…
Όσο πιο βαθιά κολυμπούσαν, ένιωθε πως πλησίαζαν στον πυρήνα αυτής πεποίθησης… Και κάπου σαν να ξεχώρισε μία φιγούρα. Καθώς πλησίασε, είδε κουρνιασμένο ένα μέρος του Εαυτού της… γύρω του σκοτάδι και εκείνο μόνο… Οι παλάμες του ήταν κλειστές μπροστά στο στήθος του και κάτι κρατούσε.
– Τι κρατάς; το ρώτησε…
Της έδειξε ένα μικρό πετραδάκι και της το έδωσε…
– Τι είναι αυτό; ρώτησε τους Αρχαγγέλους που ήταν κοντά της.
– Ο χειρότερός σου φόβος…
– Δεν είμαι ποτέ αρκετή… ψέλλισε… και ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά όλη της την Ύπαρξη…
– Τι θα κάνεις με αυτό; την ρώτησαν.
Κοίταξε πρώτα το φόβο, αυτό το πετραδάκι, μετά κοίταξε τους Αρχαγγέλους της και τους είπε:
– Θα τον αγαπήσω…
“Είσαι τόσο μικρό και όμως έχεις επηρεάσει τη Ζωή μου τόσο πολύ… Σε αγαπώ… Με βοηθάς να εξελιχθώ και να εν – θυμηθώ ότι Είμαι η Ψυχή… Ότι Είμαι η Αγάπη… Ότι Είμαι το Φως… Με βοηθάς να νιώσω την Ολότητα της Ψυχής μου και να νιώσω ότι Είμαι Πλήρης, εδώ, τώρα, ακριβώς όπως Είμαι… “
Όσο το αγαπούσε, μνήμες, αναμνήσεις, γεγονότα, άνθρωποι, άλλες πεποιθήσεις και φόβοι που συνδέονταν με αυτόν άρχισαν σιγά σιγά να διαλύονται και εκείνη άρχισε να νιώθει ότι ένα βάρος απελευθερωνόταν…
Καθώς συνέχισε να του δίνει Αγάπη, άρχισε να πετάει ψηλά… μέχρι που έφτασε στο Φως…
Αφέθηκε μέσα του… Πετούσε Ελεύθερη… Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωσε ξεκούραστη και ανάλαφρη… Ένιωθε ότι μπορούσε απλά να είναι ο Εαυτός της και αυτό να είναι αρκετό…
Κοίταξε κάτω και διέκρινε μόνο κάποιες αναμνήσεις ξεθωριασμένες… ακίνδυνες πια…
Η Ψυχή πλησίασε και έγινε Ένα μαζί της.
Αυτή η τρυφερή ένωση την έκανε να συνειδητοποιήσει πως είναι τα Πάντα… Δεν της έλειπε τίποτα… Ήταν όλα όσα επιθυμούσε… Είχε όλα όσα επιθυμούσε…
Και πλέον γνώριζε πως από εδώ και στο εξής, όλα θα ήταν αλλιώς, γιατί είχε νιώσει το Μεγαλείο της Ψυχής που Είναι…”
Οι φόβοι πάντα μας δείχνουν ποιοι μπορούμε να γίνουμε και ο πιο άμεσος και όμορφος τρόπος για να τους απελευθερώσουμε είναι να τους αγαπήσουμε…
Αγάπησέ τους έναν προς έναν και δες τους να σε οδηγούν στην Ελευθερία…
Να θυμάσαι πως είσαι εδώ για να λάμψεις το Φως της Ψυχής σου, το οποίο πηγάζει από το κέντρο της καρδιάς σου…
Λάμψε! Δεν σου λείπει τίποτα… Είσαι τα πάντα!
Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ και φωτίζεις τον κόσμο…
Με Αγάπη και Φως
Μαρία Χρυσάφη
Αγγέλων Φως
