– Κάθε φορά που καθόμαστε και συζητάμε, μου αρέσει τόσο πολύ! Νιώθω τόσο γεμάτη και Ευγνώμων!
– Και εγώ χαίρομαι κάθε φορά που με ζητάς!
– Να σε ρωτήσω κάτι;
– Φυσικά!

– Ζητάω την Αγάπη… καιρό τώρα… το φωνάζω… κάνω θετικές δηλώσεις. Το ζητάω από σας. Αλλά η Αγάπη είναι άφαντη. Και αναρωτιέμαι τελικά. Ακούει κανείς;
– Ναι…ακούω την απελπισία στη φωνή σου. Τον σπαραγμό της καρδιάς σου.
– Πες μου τι να κάνω. Πες μου τι έχω κάνει λάθος.
– Τίποτα δεν έχεις κάνει λάθος. Δέξου πως όλα γίνονται σωστά. Πρόσεξέ με. Ακόμα και αυτά που δεν γίνονται, σωστά δεν γίνονται. Ακόμα και σε εκείνη την περίπτωση που γνώρισες κάποιον και αποφάσισες να μην βγεις, να μην του δώσεις ευκαιρία, σωστά το έκανες. Γιατί, γήινα ήταν σαν να πήρες μία απόφαση. Και ενώ επιθυμείς την Αγάπη, αρνήθηκες να γνωρίσεις κάποιον που βρέθηκε στον δρόμο σου. Αλλά πίστεψέ με η Ψυχή σου ξέρει τι χρειάζεσαι, και θα σε πάει εκεί που πρέπει να είσαι. Στο καλύτερο για εσένα. Μπορείς αυτό να το πιστέψεις;

– Επιθυμώ να το πιστέψω… Αλλά γιατί η Αγάπη δεν έρχεται; Γιατί;
– Γιατί είσαι τόσο απελπισμένη; Γιατί αγωνιάς; Μήπως ήρθε η ώρα να δεις την Αλήθεια;
– Ποια είναι αυτή;
– Είσαι έτοιμη;
– Ναι…
– Έλα να παίξουμε…
– Για παιχνίδια είμαστε τώρα?
– Ναι. Κάθε στιγμή. Έλα… Θα σε ρωτάω και θα απαντάς, αλλά έχοντας κλειστά τα μάτια. Θέλω να μου απαντάς χωρίς να φιλτράρεις τις απαντήσεις σου. Να μην μου λες το προφανές, αλλά αυτό που θα σου έρθει πρώτα στο μυαλό. Ξεκινάμε?
– Ναι… Ξεκινάμε…
– Ωραία. Κλείσε τα μάτια, και μην κάνεις ζαβολιές. Βλέπω….

– Θες την Αγάπη στη ζωή σου?
– Δεν ξέρω…
– Αφού λες πως την θες… αυτό δεν μου ζητάς? Την Αγάπη?
– Ναι…
– Τότε? Γιατί δεν ξέρεις?
– Φοβάμαι…
– Τι πράγμα?
– Πως δεν την Αξίζω. Πως δεν ξέρω πώς είναι να Αγαπάς, να σε Αγαπάνε. Να στο δείχνουν, να το δείχνεις. Γιατί δεν ξέρω τελικά τι σημαίνει Αγάπη. Γιατί δεν μου το έμαθε ποτέ κανείς αυτό!
– Τι άλλο φοβάσαι?
– Αλήθεια, θα μπορέσω να συμβιώσω με κάποιον άνθρωπο ποτέ? Αυτό που ξέρω, είναι πως η συμβίωση είναι δύσκολη. Απαιτεί θυσίες και συμβιβασμούς. Τόσα χρόνια έχω βολευτεί. Είμαι μόνη μου. Γκρινιάζω, ότι θέλω την Αγάπη, και την περιμένω με λαχτάρα, αλλά ναι, το παραδέχομαι έχω βολευτεί, σε μία καθημερινότητα ανάμεσα στις αποχρώσεις του γκρι, του μαύρου και σε κάποιες εκλάμψεις του λευκού.
– Συνέχισε…
– Θα μπορέσει ποτέ να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα με δεχτεί ακριβώς όπως είμαι? Το σκέφτομαι και αυτό. Στο ομολογώ.
– Αλήθεια? Εσύ μπορείς να αποδεχτείς το ποιος είσαι?
– … Παλιά, δεν είχα φερθεί καλά σε κάποιους ανθρώπους. Δεν πήγαιναν τα πράγματα όπως ήθελα, και θύμωνα, φερόμουν σκληρά, άδικα.. Με αποτέλεσμα να με πληγώνουν, να τους πληγώνω.. Ενώ δεν είμαι αυτό!
– Και τι σημαίνει αυτό?
– Πως μου αξίζει η τιμωρία. Μου αξίζει η μοναξιά.
– Και ποιος τα διαδίδει αυτά?
– Εγώ…
– Σε παρακαλώ, άσε το εγώ σου απέξω. Σου είπα ποτέ κάτι τέτοιο? Πως σου αξίζει η τιμωρία? Αφού Μόνο ο δικός Μου λόγος υπάρχει και μετράει. Και εσύ κάθεσαι και δίνεις δύναμη και σημασία στο εγώ σου? Πάτα πόδι. Και πες του: «Ως εδώ. Τώρα ήρθε η στιγμή που σε αποχαιρετώ».
Συνεχίζουμε το παιχνίδι?
– Ναι..
– Πόσο πολύ αγαπάς τον εαυτό σου? Γιατί άνοιξες τα μάτια σου? Γιατί με κοιτάς έτσι? Χαλάρωσε… ηρέμησε… κλείσε τα μάτια σου και απάντησέ μου.
– Δεν ξέρω… δεν ξέρω αν τελικά με Αγαπώ.
– Και πώς περιμένεις να έρθει κάποιος στη ζωή σου για να σου πει ότι σε Αγαπάει? Όταν δεν ξέρεις αν τελικά Αγαπάς τον Εαυτό σου?
– Επίσης φοβάμαι και κάτι ακόμα.. Αν αυτή η Αγάπη δεν κρατήσει για πάντα? Μετά τι θα απογίνω? Τόσοι άνθρωποι γύρω μου, ξεκινάνε με τις καλύτερες των προθέσεων, και στο τέλος χωρίζουν. Δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο για την δική μου τη ζωή.

– Αυτό που επιθυμούμε, αυτό μας συμβαίνει. Θυμήσου αυτό που πάντα σου λέω.. Είσαι ο Δημιουργός της Ζωής σου! Αυτό που σκέφτεσαι, αυτό θα Υλοποιηθεί! Σκέψου λοιπόν το θετικό, για να έρθει κιόλας.

– Έχεις δίκιο…Δεν είναι δική μου πεποίθηση αυτή. Είναι απλά ένας φόβος. Όλα τα παραπάνω είναι απλά φόβοι. Τι να κάνω τώρα;

– Οραματίσου πως στέκεσαι μπροστά σε έναν καθρέφτη. Δες πίσω από το προφανές. Πίσω και μέσα από αυτό που απλά βλέπεις. Πες μου τι κοιτάς.
– Έναν άνθρωπο. Λαμπερό, Φωτεινό, ανάλαφρο, Αέρινο, Υγιή, γεμάτο Αγάπη! Δίπλα του στέκεται ένας άλλος άνθρωπος. Κρατιούνται από το χέρι. Αγκαλιάζονται. Φαίνονται τόσο Ευτυχισμένοι!
– Αναγνωρίζεις αυτό τον λαμπερό, φωτεινό άνθρωπο?
– Όχι
– Κοίτα καλύτερα!
– Εγώ… είμαι εγώ….!
– Σωστά. Αυτός είσαι εσύ, πίσω από τους περιορισμούς. Βλέπεις, νιώθεις πόσο λαμπερή είσαι? Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σε Αγαπώ τόσο πολύ? Γιατί είσαι γεμάτη Αγάπη! Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε μία τόσο καθαρή Αγάπη? Πίστεψε με, κανείς. Και ο άλλος άνθρωπος που στέκεται δίπλα σου, είναι η Αγάπη που περιμένεις να έρθει στη ζωή σου.
Άνοιξε τα μάτια σου τώρα…. Σε παρακαλώ δες τον κόσμο αλλιώς. Άσε όλα αυτά τα γήινα και περιοριστικά. Δεν σε εξυπηρετούν πια. Οι εποχές της μοναξιάς τελείωσαν. Οι εποχές που τιμωρούσες τον εαυτό σου πέρασαν. Τώρα ήρθε η στιγμή να αδράξεις την κάθε σου μέρα. Ήρθε η στιγμή, να βγεις και να γεμίσεις τον κόσμο με την Αγάπη που είσαι! Είσαι Ασφαλής! Και εγώ είμαι εδώ! Σταμάτα να κλαις…
– Είναι από Χαρά!
– Από Χαρά γελάμε! Άσε τις τύψεις και τις ενοχές και σταμάτα να κλαις. Σου Αξίζει η Αγάπη! Στο λέω εγώ! Όχι άλλα δάκρυα και κλάματα. Μόνο γέλια από εδώ και στο εξής! Σύμφωνοι?
– Ναι… σύμφωνοι….
– Κάνουμε και μία ακόμα συμφωνία?
– Ναι!
– Κάθε μέρα να λες: «Με Αγαπώ! Αξίζω να με Αγαπώ! Αξίζω την Αγάπη! Είναι Ασφαλές να βρίσκομαι σε μία σχέση! Καλωσορίζω την Αγάπη στη ζωή μου»!
– Εντάξει. Θα το λέω καθημερινά, ξεκινώντας από σήμερα κιόλας.

– Να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο; με ρώτησε.
– Ναι. Φυσικά.
– Με Αγαπάς?
– Και το ρωτάς, του αποκρίθηκα έκπληκτη.
– Ναι. Σε ρωτάω. Με Αγαπάς?
– Ναι! Σε Αγαπάω! Από πάντα και για πάντα!

– Τότε γιατί φοβάσαι την Αγάπη? Τότε γιατί δεν ξέρεις αν Αγαπάς τον εαυτό σου? Αφού κατοικώ μέσα στον κάθε άνθρωπο. Αφού κατοικώ στο κέντρο της Καρδιάς σας! Μέσα στον κάθε έναν από εσάς! Αφού Αγάπη είμαι Εγώ! Άρα πως γίνεται να μην ξέρεις αν Αγαπάς τον Εαυτό σου? Είναι σαν να μου λες, πως δεν ξέρεις αν Αγαπάς Εμένα!
– Δεν έχω τι να σου απαντήσω. Εσύ είσαι ο Άγγελος μου, είσαι ο Θεός!
– Γιατί εσύ τι είσαι?

Μου έδωσε ένα πεταχτό Φιλί στο μέτωπο και άρχισε να πετάει προς τον Ουρανό! Και εγώ από κάτω του φώναζα Σε Αγαπώωωωωω….Για να ακουστεί μέχρι τα Ουράνια…. Γιατί τελικά μόνο αυτό Υπάρχει.. Γιατί τελικά μόνο αυτό είμαστε όλοι! Όταν αρνούμαστε την Αγάπη, είναι σαν να αρνούμαστε όλη μας την Ύπαρξη! Ναι! Είμαι Αγάπη! Μου αξίζει η Αγάπη! Και έτσι είναι! Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ένα πούπουλο εμφανίστηκε μπροστά μου. Ευχαριστώ για την Επιβεβαίωση!

Αγάπη και Φως

Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως