Ακούω ανθρώπους να μιλούν με συνανθρώπους τους χρησιμοποιώντας λέξεις και εκφράσεις με βρισιές και φωνές… Και αναρωτιέμαι… Γιατί το κάνουν αυτό στον εαυτό τους;
Παρατηρώ ανθρώπους να απαντούν σε δημοσιεύεις που κάποιοι άνθρωποι έχουν κάνει, γράφοντας και χρησιμοποιώντας επίσης λέξεις και εκφράσεις χαμηλής δόνησης, κρίνοντας και κατακρίνοντας ακατάπαυστα… Και αναρωτιέμαι… Γιατί το κάνουν αυτό στον εαυτό τους;
Παρατηρώ επίσης, πως ενώ κάποιοι μπορεί να μην γνωρίζουν κάποιο αντικείμενο, το κατακρίνουν και το καταδικάζουν χρησιμοποιώντας λέξεις και επίθετα χωρίς καν να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν πώς ο άλλος μπορεί να νιώσει από τη δική τους συμπεριφορά… Και αναρωτιέμαι… Γιατί το κάνουν αυτό στον εαυτό τους;
Έχουν έρθει άνθρωποι κοντά μου, ρωτώντας με τι να κάνουν, καθώς αντιμετωπίζουν στη Ζωή τους κάποια κατάσταση που περιλαμβάνει φωνές, βρισιές και συμπεριφορές που έρχονται σε αντίθεση με την ψυχοσύνθεση τους και την ηρεμία που επιθυμούν…
Ο κάθε ένας από εμάς σαφώς και είναι ελεύθερος να επικοινωνήσει με τον τρόπο που επιλέγει και να εκφέρει την άποψη του. Αλλά πάντα να θυμόμαστε πριν κρίνουμε ή πριν μιλήσουμε, ότι χρειάζεται να μπούμε μέσα στον άλλον και να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Ξέρουμε πώς βρέθηκε εδώ; Έχουμε ιδέα πόσο χρόνο αφιέρωσε, πόσο κλάμα, πόσα ξενύχτια, πόσες ώρες διάβασε και πόσες ώρες έκανε διαλογισμό ή οποιαδήποτε θεραπεία τον αντιπροσώπευε και πόσες ώρες πρόσφερε από τον εαυτό του για να αλλάξει όλα αυτά που φοβόταν προκειμένου να βρεθεί εδώ, έχοντας μέχρι και τώρα διανύσει αυτό το μονοπάτι, με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο; Πώς λοιπόν αποκτήσαμε το δικαίωμα να εισχωρήσουμε στον κόσμο του και στην δική του Αλήθεια, βρίζοντας, κρίνοντας, κατακρίνοντας, καταδικάζοντας; Και έχουμε την ψευδαίσθηση πως ό,τι λέμε και ό,τι κάνουμε, το κάνουμε σε αυτόν τον άνθρωπο ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο; Όχι. Η Αλήθεια είναι πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε στον εαυτό μας.
Και σε δικές μου δημοσιεύσεις έχει αυτό συμβεί… Να κατακρίνουν, μιλώντας υποτιμητικά, προσβλητικά, γράφοντας λέξεις και φράσεις αρνητικής δόνησης… Στην αρχή μπήκα στην διαδικασία να απαντήσω, να υποστηρίξω τις απόψεις μου και την Αλήθεια μου. Είδα όμως πως ο άλλος δεν είχε όρεξη να διαβάσει. Απλά ήθελε κάτι να πει και αυτός ήταν ο τρόπος του. Και το σταμάτησα… Και αναρωτιέμαι… Γιατί το κάνουν αυτό στον εαυτό τους;
Τέτοιες στιγμές, ας μάθουμε να θέτουμε τα όρια μας.
Με αντιπροσωπεύει αυτό που βλέπω γραμμένο ή αυτό που ακούω; Είναι ευθυγραμμισμένο με την Αγάπη; Είναι κάτι που βοηθά στην εξέλιξη τη δική μου ή κάποιου άλλου ανθρώπου; Εάν όχι, τότε απλά διαγράφω, αποχωρώ, στέλνοντας Ανιδιοτελή Αγάπη… Και προχωρώ… Γιατί όποιος ενδιαφέρεται να μάθει και να εξελιχθεί, μιλά με ευγένεια, φέρεται έχοντας λεπτούς τρόπους συμπεριφοράς.
Όταν κάποιος βρίζει, μιλά υποτιμητικά, προσβλητικά και κρίνει δεν καταλαβαίνει πως βρίζει, πως μιλά υποτιμητικά, προσβλητικά και κρίνει με βάση αυτό που είναι τώρα. Μπορεί όμως, την αμέσως επόμενη στιγμή να είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Μπορεί κάτι να συμβεί που θα τον αλλάξει για πάντα. Και εκείνη η κριτική, η συμπεριφορά, ο άνθρωπος, να χαθεί…
Μάθε η άσχημη συμπεριφορά των άλλων να μην σε επηρεάζει. Ίσα ίσα. Δες το σαν έναν τρόπο για να εν – θυμηθείς πώς να θέτεις τα όριά σου, με Αγάπη. Να ευθυγραμμιστείς ακόμα περισσότερο με την Αγάπη, τη Χαρά και όλα αυτά που σε βοηθούν να εξελιχθείς. Να αποφασίσεις ακόμα πιο αποφασιστικά Ποιος Επιθυμείς και Επιλέγεις να Είσαι.
Και εσύ που μιλάς άσχημα και εκφράζεσαι χρησιμοποιώντας λέξεις χαμηλού κραδασμού και δόνησης και κατακρίνεις τους άλλους, να θυμάσαι πως όλα αυτά τα κάνεις σε εσένα.
Ό,τι κάνουμε το κάνουμε πρώτα από όλα σε εμάς… Ας βάλουμε την πρόθεση να το θυμόμαστε αυτό σε κάθε στιγμή της Ζωής μας…
Χρυσάφη Μαρία
Αγγέλων Φως