Καθώς ολοένα και περισσότερο προχωράμε στο εξελικτικό ταξίδι της Ψυχής μας, αντιλαμβανόμαστε την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, της πολικότητας, των αντιθέτων. Διευρύνουμε την αντίληψη μας, αποταυτιζόμαστε από ταμπέλες και ρόλους συνειδητοποιώντας ότι ζούμε σε ένα σύστημα που είναι δομημένο στη σύνθεση, την συνεργασία και την ενσωμάτωση.

Όλοι μας βιώνουμε τις επιπτώσεις του διαχωρισμού, της πολικότητας,της αντίθεσης πάνω στην οποία είναι χτισμένη η κοινωνία μας. Σε κάθε θεσμό και πτυχή της Ζωής μας έχει φωλιάσει η πολικότητα που θέτει τους πάντες απέναντι. Έλληνες - Τούρκους, πλούσιους - φτωχούς, θρήσκους - άπιστους, μοντέρνους - οπισθροδρομικούς, γονείς - παιδιά. Ο διαχωρισμός αυτός αγγίζει τους…

Αν παρατηρήσει κανείς την Ζωή από ψηλά θα διαπιστώσει ένα ρυθμό ο οποίος καθοδηγεί όλες τις εκφάνσεις της. Η μέρα διαδέχεται την νύχτα, το φως το σκοτάδι, το καλοκαίρι τον χειμώνα, η ηρεμία την καταιγίδα, η σιωπή τον ήχο, η γέννηση τον θάνατο, η αρχή το τέλος. Ο ίδιος κανόνας ισχύει για τον εσωτερικό ρυθμό…

Στον πλανήτη που ζούμε η εναλλαγή Φως - σκοτάδι δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για το παιχνίδι της δυαδικότητας. Όλη η Ζωή είναι βασισμένη στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Οι δυνάμεις του «καλού» παλεύουν με τις δυνάμεις του «κακού» και στη μέση του πολέμου αυτού το «εγώ» μας νιώθει μόνο, απροστάτευτο, πολύ μικρό, βιώνοντας ένα συνεχόμενο δράμα.…

Καθημερινά, από το πρωί που ξυπνάμε βρισκόμαστε να κολυμπάμε σε έναν ωκεανό υποχρεώσεων. Καταστάσεις και άνθρωποι που υπάρχουν στη Ζωή μας δημιουργούν συνεχής ρόλους που απαιτείται να υπηρετήσουμε. Χωρίς να το κάνουν συνειδητά, μας απομυζούν όλη μας την ενέργεια και οδηγούμαστε να επιστρέφουμε για ύπνο εξαντλημένοι, νιώθοντας άγχος για το τι θα απαιτήσει η επόμενη…