Τότε ήταν που με τη βοήθεια ενός βιβλίου για Αγγέλους, ένα τετράδιο κι ένα μολύβι άρχισα να γράφω γράμματα στους Ουρανούς, εκλιπαρώντας για βοήθεια.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά που ένα βράδυ, εκεί που έγραφα, που έκλαιγα, που φώναζα και προσπαθούσα να βγάλω άκρη…

…άκουσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει: “Δεν είναι υπέροχο όλο αυτό που έχεις δημιουργήσει;”

Θα μπορούσα να έχω φοβηθεί, αλλά δεν το έκανα. Ξαφνιάστηκα, όμως. Και ρώτησα: “Τι εννοείς; Ότι όλο αυτό το έχω δημιουργήσει εγώ;”

Και η Φωνή απάντησε: “Ναι. Δεν είναι υπέροχο αυτό; Γιατί αν εσύ το ‘χεις δημιουργήσει, σημαίνει ότι μόνο εσύ μπορείς να το αλλάξεις.”

Και τότε κατάλαβα. 

Κατάλαβα ότι για να μπορέσω να αλλάξω το οτιδήποτε έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου και όλων όσων είχα Δημιουργήσει.

Κι έτσι, όσο δύσκολο ή άβολο κι αν ήταν (γιατί δεν είναι εύκολο να αναλαμβάνεις την ευθύνη), άρχισα στο βαθμό που μπορούσα να απελευθερώνω – ενεργειακά – ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα.

Γνώριζα με κάποιο τρόπο υποσυνείδητα ότι, όσο απελευθέρωνα όλα αυτά που με βάραιναν και με έκλειναν μέσα μου, έκανα χώρο για περισσότερη Θεϊκή παρέμβαση, Θεϊκή ουσία, Θεϊκό Φως.

Μέσα σε λίγους μήνες η ζωή μου άλλαξε. 

Μετακόμισα. Έκλεισα την οικογενειακή επιχείρηση. Ξεκίνησα ένα νέο επάγγελμα. Μπόρεσα, επιτέλους, ν’ αφοσιωθώ σε εμένα και να λαμβάνω βοήθεια από άλλους ανθρώπους.

Αυτή ήταν η πρώτη εν-θύμηση απ’ τις πολλές που ακολούθησαν. Δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Θα είμαι πάντα ευγνώμων στους Ουρανούς για εκείνη, την πρώτη, καθοδήγησή τους.